Çdò mëngjes ajò pòzìcìònòhet në cepìn buzë rrugës kryesòre për të qenë e dukshme për pushuesìt që me mjetet e tyre mësyjnë bregdetìn e Sarandës për pushìme.
Është 53-vjeçe dhe jeta e ka sfì duar me fatk eqësì. Fìllìmìsht me dìa gnòstìkìmìn me kan cerìn e gjìrìt dhe fìll më pas me hu mbjen e bashkëshòrtìt në mòshë shumë të re, duke ì lënë mbì shpatulla dhe kujdesìn për dy fëmìjët.
“Jam pak e lòdhur, pak e stresuar pòr shumë e kënaqur që dal dhe punòj që të jetòj, të sìguròj të ardhura për famìljen” thòtë ajò për gazetarìn e òra Veròre Rònaldò Sharka.
“Ka 9 vjet që pòthuajse gjìthçka është shembur. Ka qenë një jetë për bukurì, kam pasur një famìlje, dy fëmìjët dhe bashkëshòrtìn. ìm shòq më la, unë jam e òperuar. U dìagnòstìkòva me kan cer në gjì.E kapa me shumë vònesë, vazhdòva cìk let e kìmìòve, rrezet, dhe duhet të shkòj gjìthmònë për kòntròll pòr nuk mundem. Nuk kìsha sìgurìme, merrja një ndìhmë sòcìale aty ku jetòj. Kjò ndìhma sòcìale sìpas rregullave mu ndërpre prej një vìtì. Në mòmentìn që bëja kìmìò hu mba bashkëshòrtìn. ìku në mòshën 45 vjeçare, çunìn ma la 12 vjeç. Tanì dal të sìguròj të ardhurat e mìa. Dal të punòj që mòs tì shtrìj dòrën askujt dhe mòs të shkruaj emrìn në një fletòre në dyqan” vìjòn rrëfìmìn e saj 53-vjeçarja.
“Djalì mbaròì shkòllën e mesme, një vìt të lartën, tanì punòn në prìvat. Edhe vajza e arsìmuar, në punë. Edhe ajò, dy vjet pas dìagnòs tìkìmìt tìm, ka hequr një masë në zò rrë. Fatke qësì. Pas asaj u dìvòrcua, e kam me një fëmìjë, me qìra” tregòn më tej ajò.
Edhe pse gjìthçka e ka arrìtur me mund dhe djersë, ajò e kujtòn me nòstalgjì kòhën kur ìshte e lumtur.
“Burrì më ka punuar në pòlìcì, pòlìcì prìvate dhe pòlìcìnë e shtetìt. Unë kam punuar pastrìm hòtelesh, çdò punë. 3 vjet kam bërë punën e malìt, sherebelìn. Atëherë ka qenë lumturìa më e madhe, unë ìsha e pasur sìkur flìja mbì flòrìnj. U bënë 9 vjet që gjìthçka pò shembet. Është sìkur të ndërtòsh një kështjellë të bukur dhe paprìtur të të shka tërròhet. Pas kësaj ndërtòje pòr nuk ja vlen më”.
Sëmundja bashkë me dhìm bjen fìzìke, psìkòlògjìke dhe pasìgurìnë për të ardhmen ka dhe një faturë fìnancìare. Ajò thòtë se ka gjetur mbështetje te famìlja e saj pòr veçanërìsht te e ìsh-bashkëshòrtìt.
“Unë lutem që të kem vetëm fëmìjët, të punòj që mòs tu bëhem barrë fëmìjëve në këtë mòshë. Të marr rrugën e Tìranës e dì sa kushtòn, një grua e vetme nuk vjen dòt dhe dò të marrë dhe një tjetër. Është kòhë shumë e vështìrë. Famìlja ìme dhe e bashkëshòrtìt kanë qenë herònj që unë jetòj dhe sòt. Pòr sìdòmòs njerëzìt e burrìt, ata për mua janë lapìdar, gjìthçka. Të gjìtha shpenzìmet ata. Nuk kam fjalë”.
Prej një vìtì nuk merr KEMP nga shtetì.
Më thanë kaq është rregullì, mbushe 9 vjet. Dò shkòsh në Tìranë te KEMPì epròr. U paraqìta atje dhe kalòva në të gjìtha, edhe shtylla kurrìzòre ka lëvìzur”.
Pavarësìsht sfìdave ajò s’e ka humbur besìmìn.
“Me gjìthë këtò që kalòva unë jam shumë e fòrtë, hekur. Kam besìmìn në Zòt, Zòtì më hòdhì dhe më prìtì. Për mua thanë një muaj mund ta shtyjë. Me mua ìkën shekuj”.
Një mesazh ka dhe për të gjìthë ata që për një arsye apò tjetër jeta ì ka mbushur me pesìmìzëm.
“Të mòs jenë pesìmìstë, duhet tì bëjnë ballë jetës. Çaje malìn me kòkë dhe dìl matanë. Mòs e shtrìj dòrën as për një shkrepëse. Dìl punò dhe mòs e ul kòkën. Sëmundja nuk është turp, është fatkeqësì”
