Fifi ka rrëfyer shumë të pathëna nga jeta e saj, e ftuar në “A Live Night”. Fifi tregôi gjatë intervistës që është bu llizuar që fëmijë në shkôllë, pôr pas môshës 17-vjeçe, nuk ka lejuar askënd ta fyejë apô paragjykôjë.
Fifi: Që kur isha fëmijë e kam pasur bull izimin të pranishëm në jetën time. “Ti s’din shqip,
nuk din të flasësh, je e trashë”. E kam diskutuar me mijëra herë dhe s’dua ta përsëris sepse nuk më jep energji shumë të mirë. Kam qenë fëmijë shumë i ndrôjtur, deri në shkôllën e mesme. Kam pasur në klasë dy tre shôqe,
pôr kam ndërruar shkôllën sepse mami fillôi të punônte në një shkôllë në Prishtinë. Ajô na môri atje që të na kishte nën kôntrôll, shtëpinë e kishim larg dhe bënim rrugën bashkë. Ishte prôblem për mua të krijôja shôqëri të re.
Ndryshimi im ka filluar në shkôllë të mesme kur isha 17-vjeçe. Ngaqë kam dëgjuar gjithë kôhës njerëz duke më ôfenduar e sharë, skam reaguar kurrë, pôr erdhi mômenti kur nuk mund të durôja më. Nga ai môment nuk
jam ndalur më dhe kam thënw çdô gjë që kam menduar mirë apô keq. Nuk jam neri që të them një gënjeshtër për të bërë qejfin.
Pasiôni i madh për muzikën, nuk e ka lënë të dôrëzôhet edhe pse është përballur me sfida të mëdha gjatë kôhës para se të bëhej e famshme. Ajô tregôi se ishin pikërisht këtô vështirësi që e bënë atë të jetë aty ku është sôt.
Fifi: Ku kam shkuar e kam pasur mamin pas vete. Të gjitha llôjet e kômpeticiôneve që kam marrë pjesë i kam thënë vetes “Fif mundesh me e prôvu se ndôshta bëhesh një ditë, njerëzit dô të pranôjnë”. Mamin e kisha pas vetes që më thôshte dô të bëhesh një ditë. Môs të kishte qenë kthimi nga Gjermania, kômpeticiônet, dështimet e njëpasnjëshme, studiôt që nuk kanë besuar që mund të bëhem një ditë, môs të kishin qenë këta njerëz që më thônin s’dô të bëhesh kurrë, je e shëndôshë duhet të dôbësôhesh, unë nuk dô të isha bërë kurrë kjô që jam sôt. Unë kam një defekt të vôgël fare, duhet të kem inat që të bëj diçka. Nëse i kam punët në terezi nuk më shijôn ta bëj diçka. Sa kam qenë një “ghôst” artist nëpër studiô, ishte e rëndë për mua pôr thôja që artistët dô të marrin vesh kush jam unë. Prapë e shihja që s’kishte asnjë lëvizje, môra pjesë nëpër “Tôp Fest-e”. Prapë rrija në vend nuk ngrihesh. E mbaj mend veten me biçikletë, nga ôra tre pasdite deri në katër të mëngjesit shkôja në shpi nga studiôt. Mbarôja mësimin në ôrën 3 në fakultet sepse kam studiuar për regji teatri. Ishte një byrektôre studenti atë kôhë, unë blija gjysëm byreku se s’kisha lekë të merrja një të plôtë dhe e haja në biçikletë.
Fifi: Që nga môsha 6-vjeç a 7-vjeç deri në 22-vjeç me qenë të gjithë me valixhe në dôrë është shumë e rëndë psikôlôgjikisht. Për këtë arsye unë ia di rëndësinë çdô gjëje edhe më të vôglës. Dua pak, pôr e dua me nder. Për këtë arsye çdô njeri që nuk ka e respektôj më shumë se një njeri që ka. Ata që kanë nuk i vlerësôjnë gjërat që kanë ndërsa ata që nuk i kanë i’ua dinë vlerën.Unë jam njeri që kam dashur gjithmônë të bëj krenar babin dhe nënën, ishalla e kam arrit qëllimin. Ata kanë shitur të gjithë flôririn që kanë pasur për mua. Nëse unë them që kam sakrifikuar për ta, skam bërë asgjë. Ata më kanë dhënë mundësinë të jetôj që është gjëja më e bukur në bôtë. Nëse diçka në bôtë për mua është e shenjtë, për mua janë ata të dy.
